Rozdział 7- Przeklęta miłość

                                                           *ukochany mój*


-Poncho, nie no przepraszam jakbym wiedziała od razu że to ty na pewno nie była bym ta nie miła. Co ty tu robisz ?.  - była zaskoczona jednocześnie zawstydzona tym że jej dawny znajomy zobaczył ją w takim stanie.
-Mógłbym spytać się Ciebie o to samo, kupiłem dom na przedmieściach wiesz mały ale własny, może wsiądziesz ?.
-Spadłeś mi z nieba. - uśmiechnęła się i wsiadła do jego samochodu. - Co robisz w kraju, przecież byłeś w Niemczech dostałam na święta kartkę.
-To prawda, jednak od dawna planowałem powrót do kraju jednak w zeszłym miesiącu dopiero się odważyłem.
-Dobrze Cię widzieć, nie spodziewałam się że spotkamy się w takiej chwili.
-Gdzie Cię zawieść ?, do ojca, czy może przeprowadziłaś się ?.
-Nie nadal mieszkam z tatą, Christianem jego żoną i dzieckiem.  - Zaczęła opowiadać mu o tym co się wydarzyło przez lata, gdy Poncha nie było w kraju.
-Nadal jesteś z naszym boskim Uckerem ?. - zaczął się śmiać
-Owszem, jestem jego narzeczoną, planujemy ślub właśnie wracam z naszego domu.
-Na piechotę, chyba nadal macie tak mocne charaktery,
-Zabawny jesteś, no tak pokłóciliśmy się to prawda, ja wściekła wysiadłam z samochodu a on odjechał. - Wszystkie tajemnice Poncho znał jej i Christophera był ich powiernikiem.
-Widzę że się nic nie zmieniliście, tylko kto was teraz godzi, jak mnie przez tak długi czas nie było ?.
-Nie no nie było tak źle dawaliśmy radę jednak wiesz, czasem mamy gorszę dni.
-Pamiętam, zawsze mówili że jesteście idealną parą jednak ja tylko wiedziałam co się dzieje w waszym związku tak jak w tedy gdy oglądaliśmy horror co Ucker powiedział że idzie do toalety ty poszłaś do kuchni i zaczął Cię straszyć, nie zapomnę nigdy miny z którą przybiegłaś do mnie.
-Wiesz to nie ta sama sytuacja, jednak w tedy nie odzywała się do niego przez tydzień i nauczył się że mnie nie można straszyć.
-No to prawda to teraz jaka zemsta będzie ?.
-Nie będzie, Poncho już dorosłam. Jak wrócę do domu skontaktuje się z nim o ile będzie miał ochotę odebrać.
-No tak, cały Ucker on też umie się obrażać. Jesteście idealni dla siebie. - Po dość długiej jeździe dojechali na miejsce. - Dulce jak będziesz miała chwile czasu to moja wizytówka umówimy się na jakiś obiad. - Uśmiechnął się i odjechał. Wróciła do domu zła, niezadowolona udawała szczęśliwą aby ojciec nie zorientował się że coś było nie tak. Cóż mimo wszystko myślała że nikogo nie ma w domu, jednak jej ukochana bratowa udawała że sprząta w mieszkaniu.
-O kogo moje piękne oczy widzą.
-Czy ja wiem, czy one takie piękne - powiedziała pod nosem.
-O 16 przygotowuje rodzinny obiad mogłabyś pomóc, Christopher powiedział że wpadnie z Anahi jego siostra jest taka urocza, miło z jej strony że wpadnie do nas mimo że to mieszkanie wygląda jak cóż.
-Jak Ci się nie podoba, zawsze możesz wrócić na wieś do swojej mamusi, i nie niszczyłabyś swoim jadowitym charakterem nam życia.
-Wiesz, ja przynajmniej nie jestem aż taka bardzo chytra na pieniądze.
-Z pewnością dlatego nie pracujesz.- Dulce zaczęła się śmiać.
-Kiedy wyprowadzasz się do swojego bogatego chłopaka?, Clara potrzebuje mieć już pokój sama.
-Nie martw się może zostanę tu na zawsze, a jak szykujesz już tak cudowny rodzinny obiad to przygotuje jeszcze jedno dodatkowe miejsce.- Uśmiechnęła się i poszła do swojego pokoju.

Christopher nie był zadowolony z siebie jednak wiedział że z jeśli Dule jest zła najlepiej od niej uciekać mimo że zostawił ją. Pocieszający był fakt że Andrea zaprosiła go na obiad jednocześnie chce zintegrować  Anahi z rodziną ukochanej. Christopher szybko się ogarnął w swoim mieszkaniu i pojechał po siostrę.
-I jak wyglądam będę pasowała do tej biedoty ?.
-Anahi proszę Cię, zachowuj się dobrze ?, chce aby była tam miła atmosfera.
-Dobrze, dobrze a jak wyglądam ?. - zmieniła szybko temat bo ważniejszy dla niej jest wygląd
-Jak zwykle cudownie, tylko po co ci ta korona na głowie, ślicznotko ?.
-Mama powiedziała żebym założyła aby pokazać swoją wyższość - nie chciała tego mówić jednak nie umiała kłamać.
-Bez niej też byś wyglądała uroczo, po za tym wiesz tam Dulce mieszka z taką małą dziewczyną ona uważa się za księżniczkę.
-Jeszcze mała jest to logiczne, jednak w twoim sercu będzie tylko jedna księżniczka nikt inny mnie nie zastąpi prawda braciszku ?. - Anahi zawsze bała się że ktoś kiedyś ukradnie jej brata, tylko na niego mogła liczyć.
-Wiesz doskonale od zawsze byłaś moją księżniczką najukochańszą siostrą nic a ni nikt tego nie zmieni.

Dulce była gotowa na rodzinny obiad, założyła zwiewną turkusową sukienkę, mimo iż nie miała ochoty, nie chciała pokazać swojemu tacie że coś jest nie tak.
-Córciu wyglądasz ślicznie.
-Dziękuję tato, mam nadzieje że nie otrujemy się tym jedzeniem - szepnęła do ojca.
-Damy radę, o Christopher chyba już jest pójdę mu otworzyć. - Daniel uwielbiał Chrisa uważał że jest idealnym kandydatem na przyszłego męża córki.
-Witaj Danielu. -Jak zawsze Christopher pokazuje się z najlepszej strony.
-Witajcie, ta ślicznotka to twoja siostra tak ?.
-Tak, nie wiem czemu przez tak długi czas nie poznała Cię, jednak mam nadzieje że polubi Ciebie i twoja rodzinę.
-No chciałabym, bo twoja mam za nami nie przepada.
-To może ja się przedstawię nazywam się Anahi Uckermann i miło mi poznać Pana rodzinę.
-Sympatyczna i słodka. - Daniel zachwycony, jest rodziną swojego przyszłego zięcia no może oprócz Marisol. Z wielkim uśmiechem przyjął ich do środka. Dulce siedziała w swoim ulubionym fotelu bawiąc się kosmykiem włosów jak małą dziewczynka.
-Dul pogadamy. - Nawet się nie przywitał od razu przeszedł do rzeczy.
-Chodź do mnie, Anahi jak masz ochotę napij się czegoś. - Zaczęli się kierować w stronę sypialni dziewczyny.
-Nadal jesteś zła ?.
-Nie zadawać głupich pytań, zostawiłeś mnie na środku drogi samą, nie myśląc co mogłoby mi się stać Chris to nie było miłe z twojej strony zawiodłam się na Tobie.
-Wiem, jednak to przez emocje, wiesz jak reagujemy na siebie, na kłótnie.
-To nic nie zmienia, kocham Cię jednak muszę się na Tobie zemścić tylko na razie nie wiem w jaki sposób.
-Możesz, zrobić wszystko co chcesz tylko ja na prawdę nie chciałem, dzwoniłem do Ciebie, wróciłem  jednak już Cię nie było.
-Dulce, przyszedł twój gość, chodź już.- Zawołał Christian.
-Kogo zaprosiłaś mam być zazdrosny ?.
-Nie musisz być o mnie zazdrosny, ja mam powody do zazdrości a nie ty.
-Dobra, chodź  już nie chce zaczynać tematu o Gerti. - Weszli do małej kuchnie połączonej z niewielkim salonem.  -Nie no to jakiś żart, Poncho bracie co ty tu robisz, ukochany mój. - pobiegł do starego przyjaciela i mocno przytulił.

                                                                         ***

Dwóch cudownych przystojniaków :D.  *Poncho - przyjaciel Dulce i Uckera ze szkoły. Po zakończeniu nauki wyjechał do Niemiec, pochodzi z bogatej chodź bardzo skromnej rodziny.
                                                       


Rozdział wymuszony Pelasia ma bardzo słabą psychikę a ja niestety mam za dobre serce :) . No i oczywiście jest wspaniałą szantażystką :D